۱۳۸۹ مرداد ۴, دوشنبه

سلامی به دوستان


درود هم میهن گرامی ،
از این که وقت گران بهای خود را در این وبلاگ برای خواندن نوشته های من تلف کردید بی نهایت سپاس گزارم. نمی خواهم با حرف های بی ارزش خودم بیهوده وقت شما را بگیرم. قرار بود در این وبلاگ به طور اختصاصی تنها آثار و نوشته های خودم را ( بدون سانسور ) برایتان بگذارم و هیچ حرف و سخنی ننویسم. درد دل های خود را نگه دارم و یا در جای دیگر آنها را بیان کنم. اما شاید گاهی چند سطری بنویسم ( یعنی لازم باشد که بنویسم ) تا بتوانید بهتر با مفهوم شعرها و نوشته های من آشنا شوید. از طرفی برخی دوستان به من لطف داشته و اجازه خواسته اند اشعار و نوشتارهای بنده را در سایت، وبلاگ، مجله و ... خود منتشر کنند . بعضی از هم میهنان هم پرسش هایی پرسیده اند که پاسخ آنها را به طور خصوصی داده ام . عده ای هم با ایمیل نامه داده و اظهار لطف کرده اند که پاسخ آنها را با ایمیل داده ام . بعضی دوستان هنرمند خواسته اند روی شعر ها و ترانه هایم آهنگ بگذارند و بخوانند. چن تن از بزرگواران که استاد من هستند هم خواستار انتشار آثار به شکل کتاب ، دی.وی.دی ، به صورت نوشته و یا به شکل صوتی شده اند. برخی گرامیان نیز ...
به هر حال ، پاسخ همه ی دوستان و یاران گرامی را داده ام و از لطف آنها صمیمانه تشکر کرده و در اینجا نیز دومرتبه تشکر می کنم. اما علت نوشتن این چند سطر این است که به دوستان بگویم : « انتشار، نوشتن، کپی کردن ، شعر و داستان و نوشتار و ... این وبلاگ به صورت تکی و با ذکر نام نویسنده و وبلاگ هیچ اشکالی ندارد. اما انتشار آنها به شکل کتاب ، جزوه، سی.دی ، دی.وی.دی و ... به شکل نوشته یا صوتی و یا با آهنگ و برای استفاده ی خوانندگان و آهنگ سازان و ... به هر صورتی به شکل مجموعه و به صورت کلی بدون اجازه ی نویسنده ممنوع و مشمول قانون کپی رایت بوده و قابل پیگرد است.
در مورد آثاری که قبلاً چاپ شده باید با توجه به قراردادی که با ناشر محترم دارم ، بررسی کنم که برای چاپ مجدد اجازه ی ناشر لازم است ، یا خیر؟ اما در رابطه با آثار جدید که هنوز چاپ نشده و یا آثاری که مجوز آنها صادر نشده است ، می توانیم مذاکره کنیم و درباره ی چاپ آنها به توافق برسیم.
باز هم از همه ی هم میهنان گرامی و دوستان و یاران و همکاران و هنرمندانی که در این مدت کوتاه ابراز لطف کرده اند صمیمانه تشکر می کنم و سپاس گزارم. امیدوارم بتوانم پاسخ این همه محبت را بدهم و شایسته و سزاوار این هم دلی ها باشم. بی صبرانه منتظر نامه ها، پیام ها، ایمیل ها و ... دوستان هستم. تا درودی دیگر، بدرود.

((کاش)) : شعری از کامران زارعی نیا



مهر چونان ماه است وماه چون شبح
آهسته می خزد ماری درون سینه ام
که انتقام نسلها را بگیرد
به گناه چندمین پشت ،
تازیانه ها فرو می آیند .
پتک بر سرمان فرود آمده
و میخها در کف پا
چه کسی را می خوانند ؟
آی بره ها ی گمشده در صحرا ،
پیر ژنده پوشتان نک در کاخ است ،
های کشتی شکستگان ِ توفان ِ بلا ،
به انتظار کدامین پری نشسته اید ؟
مهر وماه هم تا گردیدند ؛
اینچنین فرفره وار به گرداب فرو نرفته بودند .
پشتِ در ِ خیال به انتظار ِ سرابی و نه بیش ،
که در سکون ِ خویش ؛
غریبانه به غزلواره نشسته ایم .
غربت ِ عمیق ِ اندوهی چنان دهشتناک
که چاه ِ خشکی در دل ِ کویر،
به حالم می گریست .
کفارۀ هزاره چه سنگین است ومحنت زا ،
پشتم چون درختی که گرفتار توفان است
خم شده
دینگ ، دانگ ، دینگ ،
صدای ناقوس می آید
کاش صدای مرگ ِ هزاره باشد
کاش مردگان به ضیافتشان دعوتم کنند ،
کاش ...
کاش ...

((کاش)) : شعری از کامران زارعی نیا



مهر چونان ماه است وماه چون شبح
آهسته می خزد ماری درون سینه ام
که انتقام نسلها را بگیرد
به گناه چندمین پشت ،
تازیانه ها فرو می آیند .
پتک بر سرمان فرود آمده
و میخها در کف پا
چه کسی را می خوانند ؟
آی بره ها ی گمشده در صحرا ،
پیر ژنده پوشتان نک در کاخ است ،
های کشتی شکستگان ِ توفان ِ بلا ،
به انتظار کدامین پری نشسته اید ؟
مهر وماه هم تا گردیدند ؛
اینچنین فرفره وار به گرداب فرو نرفته بودند .
پشتِ در ِ خیال به انتظار ِ سرابی و نه بیش ،
که در سکون ِ خویش ؛
غریبانه به غزلواره نشسته ایم .
غربت ِ عمیق ِ اندوهی چنان دهشتناک
که چاه ِ خشکی در دل ِ کویر،
به حالم می گریست .
کفارۀ هزاره چه سنگین است ومحنت زا ،
پشتم چون درختی که گرفتار توفان است
خم شده
دینگ ، دانگ ، دینگ ،
صدای ناقوس می آید
کاش صدای مرگ ِ هزاره باشد
کاش مردگان به ضیافتشان دعوتم کنند ،
کاش ...
کاش ...

۱۳۸۹ مرداد ۳, یکشنبه

آیدا در آینه : (احمد شاملو)


آیدا در آینه

لبانت
به ظرافت شعر
شهوانی ترین بوسه ها را به شرمی چنان مبدل می کند
که جاندار غار نشین از آن سود می جوید
تا به صورت انسان دراید

و گونه هایت
با دو شیار مّورب
که غرور ترا هدایت می کنند و
سرنوشت مرا
که شب را تحمل کرده ام
بی آن که به انتظار صبح
مسلح بوده باشم،
و بکارتی سر بلند را
از روسپیخانه های داد و ستد
سر به مهر باز آورده م

هرگز کسی این گونه فجیع به کشتن خود برنخاست
که من به زندگی نشستم!

و چشمانت راز آتش است

و عشقت پیروزی آدمی ست
هنگامی که به جنگ تقدیر می شتابد

و آغوشت
اندک جائی برای زیستن
اندک جائی برای مردن
و گریز از شهر
که به هزار انگشت
به وقاحت
پاکی آسمان را متهم می کند
کوه با نخستین سنگ ها آغاز می شود
و انسان با نخستین درد

در من زندانی ستمگری بود
که به آواز زنجیرش خو نمی کرد -
من با نخستین نگاه تو آغاز شدم

توفان ها
در رقص عظیم تو
به شکوهمندی
نی لبکی می نوازند،
و ترانه رگ هایت
آفتاب همیشه را طالع می کند

بگذار چنان از خواب بر ایم
که کوچه های شهر
حضور مرا دریابند
دستانت آشتی است
ودوستانی که یاری می دهند
تا دشمنی
از یاد برده شود
پیشانیت ایینه ای بلند است
تابناک و بلند،
که خواهران هفتگانه در آن می نگرند
تا به زیبایی خویش دست یابند

دو پرنده بی طاقت در سینه ات آوازمی خوانند
تابستان از کدامین راه فرا خواهد رسید
تا عطش
آب ها را گوارا تر کند؟

تا در آیینه پدیدار آئی
عمری دراز در آن نگریستم
من برکه ها ودریا ها را گریستم
ای پری وار درقالب آدمی
که پیکرت جزدر خلواره ناراستی نمی سوزد!
حضورت بهشتی است
که گریز از جهنم را توجیه می کند،
دریائی که مرا در خود غرق می کند
تا از همه گناهان ودروغ
شسته شوم
وسپیده دم با دستهایت بیدارمی شود

۱۳۸۹ مرداد ۲, شنبه

غزلی در نتوانستن : از احمد شاملو


دستهای گرم تو
کودکان توامان آغوش خویش
سخن ها می توانم گفت
غم نان اگر بگذارد.
نغمه در نغمه درافکنده
ای مسیح مادر، ای خورشید!
از مهربانی بی دریغ جانت
با چنگ تمامی ناپذیر تو سرودها می توانم کرد
غم نان اگر بگذارد.
***
رنگ ها در رنگ ها دویده،
ای مسیح مادر ، ای خورشید!
از مهربانی بی دریغ جانت
با چنگ تمامی نا پذیر تو سرودها می توانم کرد
غم نان اگر بگذارد.
***
چشمه ساری در دل و
آبشاری در کف،
آفتابی در نگاه و
فرشته ای در پیراهن
از انسانی که توئی
قصه ها می توانم کرد
غم نان اگر بگذارد.

دهمین سال گرد در گذشت «غول بزرگ» استاد احمد شاملو



یاد کردن از اسطوره ی شعر معاصر فارسی، بسیار سخت و دشوار است. آن هم کسی که نه تنها در شعر و داستان و ترجمه و ... استادی توانا و بی همتا بود، بلکه مظهر آزادگی و آزادی خواهی نیز بود. هنرمندی بود که به حق می توان گفت الگو و نمونه ی یک شاعر آزاده بود که هیچ گاه مدح کسی یا گروهی را نگفت. هیچ گاه به هیچ نظامی وابسته نبود و همیشه در مقابل حکومت ها ایستاد و با شعر های سیاسی ، اجتماعی و انتقادی خود خاری در چشمان دولت ها و نظام های ضد مردمی بود. به اعتقاد من حضرت شاملو اگر شعر و ترجمه و یا نوشته ی برجسته ای هم نداشت ، همین که شاعری خود فروخته و نویسنده ای قلم به مزد نبود و اعتقاد داشت شاعر و هنرمند باید وارسته باشد و مدح و ثنا نگوید و شعر و هنرش باید در خدمت جامعه و مردم باشد سزاوار بهترین و والاترین مقام و مرتبه بود و همین افتخار برای او کافی بود تا او را در ردیف بالاترین هنرمندان قرار دهد. برای هنرش ارزش قائل بود و راضی نشد نامش را در زیر فیلم نامه ها و آثاری قرار دهد که تجاری بودند و در دوره ای مجبور بود برای گذران زندگی و معیشت آن کار ها قبول کند. اما جدای از خصلت ها و اعتقاداتی که درباره ی هنر و هنرمند داشت ، ترجمه ی «دن آرام» او ( دن آرام نوشته ی شولوخوف ) کافی است که نام او در ادبیات فارسی جاودانه گردد. شعر های او که دیگر خود دریایی ست مواج که انسان را گرفتار توفان و انقلاب درون می کند به گرداب می افکند و در پایان به ساحل آرامش می رساند. شعر هایی که هر کدام پنجره ای است رو به جهانی تازه. واژه های نوینی که بی پروا به کار می برد و از به کار گیری واژه های بیگانه و فعل های اشتباه به خشم می آمد. چه قدر نوشت نمودن و می باشد غلط است و جمله ی مشهوری که در این باره گفت و کسی گوش نکرد : " آن قدر می باشد را به جای هست و نمودن را به جای کردن و انجام دادن به کار بردند که ، ما را نمودند. "
آیندگان ارزش حضرت شاملو را بیشتر خواهند فهمید. حضرت شاملو شاعری است که در آینده بسیار بالاتر و فراتر از حافظ خواهد ایستاد. تا زبان پارسی زنده است ، حضرت شاملو همیشه زنده است. روحش شاد و یادش گرامی باد.

آثار احمد شاملو
انتشار مجموعه شعر های : مدایح بی صله ، آیدا در آینه ، ابراهیم در آتش ، سکوت سرشار از ناگفته هاست ، دشنه در دیس ، هوای تازه ، ققنوس در باران ، ترانه های کوچک غربت ، جهان هم چون کوچه ای بی انتها ، شعر شکفتن در مه ، ملکه ی سایه ها ، باغ آینه ، کتاب گزینه ی اشعار و قصه های کتاب کوچه ، قصه ی هفت گلاغون ، افسانه های هفت گنبد و ترانه ها و هفته نامه کتاب جمعه در چهل شماره ( که توقیف شد ).
ترجمه ها :
دن آرام ، افسانه گیل گمش ، شهریار کوچولو ، بگذار سخن بگویم ، دست به دست ، لبخند تلخ ، افسانه های کوچک چینی ، زمان کشیش ، برزخ ، زنگار ، هایکو.
نمایش نامه :
نصف شب است دیگر ، ( دکتر شوایتزر ) ، مرگ کسب و کار من است ، زهرفند ، پابرهنه ها .
کتاب و نوار صوتی :
سیاه هم چون آفریقای خودم ، مجموعه شعر ابراهیم در آتش ، سکوت سرشار از ناگفته هاست ، در ها و دیوار بزرگ چین .
بازنویسی رمان «قدرت و افتخار» گراهام با عنوان : «عیسای دیگر ، یهودای دیگر»
و نوشته های بسیار دیگر ، مانند مقدمه ی جنجالی بر دیوان حافظ و...

۱۳۸۹ تیر ۳۱, پنجشنبه

((تاریخ...)) : شعری از (کامران زارعی نیا)

غربتِ عمیقِ غزلهایم را ؛
تک درختی در کویر میداند ؛
حس می کند ،
غربتِ غمناکِ گریستن ؛
بدونِ اشک .
تباه شدن در سکوت ؛
نیست شدن ،
احساسِ هیچ بودن ؛
پوچی؛
ویران شدن بدون توفان ؛
خشکیدن در کنارِ چاهِ آب ،
ستاره های دنباله دارِ شعرم
در فضا بخار می شوند ؛
بدونِ خورشید،
جرقه می زنند ؛
نور می شوند،
نسلها از پیِ هم می آیند ،
می مانند؛
و می روند ،
نسل آرمان گرا به سیاهچاله ای افکندمان ؛
که نسل ما را سوخت و خاکسترکرد ،
نسلِ پَسینِ مان هم چو ققنوس از خاکستر ما بر آمد.
بی هویت و بی نام ؛
در گردابی از پوچی و هیچی ؛
چونان که قریش می خواست :
( موّالی )
روزِ پیروزیِ قریش است ؛
و بیرق سیاهِ بنی عباس برافراشته .
***
روزِ ولایت محراب است و پادشاهیِ مسجد ،
ما بردگانِ خُدامِ فقها .
نسلی غربتی و نسلی غربت زده
قلبِ من زین سان گریست
در سکوتی بدونِ ناگفته ها ؛
و مرگی از ناگفته ها سرشار ...


سخنی با یاران


سخن از عشق گفتن هنگامی که عاشق باشی آسان است. سخن از درد گفتن زمانی که درد کشیده باشی سهل است. عشق و درد همزادند مثال وصل و هجران، شب و روز، آسمان و زمین. دردهای مان را با عشق فراموش می کنیم و عشق از دست رفته را با درد تحمل میکنیم. انسان با درد زاده می شود و با درد از دنیا می رود. پس میان این دو درد را باید با عشق پر کنیم.

۱۳۸۹ تیر ۲۹, سه‌شنبه

((شعر تلخ)) : کامران زارعی نیا


آهنگ کلامت بوی خوش آشنایی بود ؛
پند پدرانه ات گرمای محبتی راستین ؛
با خلوص .
تیره ترین شبها را گذرانده ای و نشانی از صبح پیدا نیست ،
آخرین بازمانده ؛
جامانده از نسلی که رسالتی گران داشت و آغازید
توفان و گردباد را تاب آورد ؛
به سان خوشه های جو خم شد و راست قامت ایستاد .
حاصلش به یغما رفت ؛ لیک آرمانش را
چون طفلی نوزاد در آغوش کشید
تا به یادگار بماند .
آیندگان و چندین نسل پسین
حلقه های گل بر مزار جاویدتان خواهند گذاشت
پدران ما ،
پدران آنها ،
پدرانی آهنین که فرزندانی کاغذی پروردند
ناخلفانی پوچ و بی هویت ؛
گم گشته در گرداب حقیقت خویش .
و « آنجا چراغی روشن است » ،
در واپسین برگ تاریخ ،
که استعمار سیاه و سرخ سوزاندندش،
محو گشته در هیاهوی قدرت .
و لیک :
« آنجا چراغی روشن است » ،
و آینده را روشن خواهد کرد ،
و ما در پی نورش خواهیم آمد ،
و نسلی جوانه خواهد زد ؛
که زورق سرگردان را به ساحل برساند ،
سال هاست در گردابیم ؛
از گرداب که رها شویم ؛
دیگر ما را از توفان هراسی نیست ،
زیرا که پس از توفان خورشید طلوع خواهد کرد .

۱۳۸۹ تیر ۲۸, دوشنبه

(شاعر نما ها ) :کامران زارعی نیا


با واژگانی چند به سوگ غزل نشسته ایم
نشخوارگرانی از جنس زمان
مست خود و شیفتۀ من
خروشناک و دمان ؛
جگر پاره پارۀ حافظ را
می دوزند ومی درند
تا نامی
آوازه ای
زمانی چند ، بیابند
آینه ای که استاد برابر آینه گذاشت
شکستند و ابدیت را نفهمیدند
مسخ شده و خود شیفته
به تبلور باد چشم داشتند
چهچه بلبلان جیغ بنفشی شد و
باد صبا ، غار کبود
سهل است خطبۀ شقشقیه خواندن
لیک ،
کلام بولهب را
جز داور زمان پاسخی نیست.

۱۳۸۹ تیر ۲۱, دوشنبه

سلام آقای حافظ


سلام آقای حافظ
نه، خداحافظ آقای حافظ
خداحافظ آقای حافظ که وقتی زخمه برتنبوروشعرت می نشست
همه دختران سمرقندوبخارا وهمه شوريدگان بلخ
وهمه زنان وسينه چاکان قونيه به کناردريچه می آمدند
تا نسيمک غزلت کمی هم ، کَمکی هم
ازماهتابی دل آنان بگذرد .
خداحافظ آقای حافظ ،
که اگرتوبودی وقلندريهای توبودودل چاک چاک تو بود
من وهمسايه ديواربه ديواروچهارپنج تاعاشق ديگر
رای ناچيزمان را به تو ميداديم وتو
رييس جمهور ما می شدی .

۱۳۸۹ تیر ۲۰, یکشنبه

( عاشق ،عشق کجاست...؟)


عاشق عشق کجاست ؟
رهگذر بود که پرسید مرا ؟
ابری از راه رسید ؛
هالۀ نور رخ ِ ماه شتابان پوشاند !
چشمۀ نور به ناگه خشکید ،
کوکبی دور به من چشمک زد ،
رعد و برق غرش خود آغازید ،
آذرخش بوتۀ خاری نشان داد به تاریکیِ شب :
می روی خسته و نالان ؛ تا تهِ صحرای سکوت ؛
می رسی پای آن اسکلۀ رو به زوال،
بَلَمی می بینی ،
با بَلَم همسفری در دلِ دریای خیال ،
از تهِ ژرفترین عمق خیال ؛
سر کشیده به فلک کوهِ محال ،
در کشاکش با دامن کوه ؛
کوره راهیست ؛
که تو را می برد ت تا درِ آن غارِ گمان ،
در دلِ غارِ گمان ؛
چشمه ای می بینی خون جوشان ،
تا سرِ چشمه رسی ؛
خونِ دل می جوشد از دلِ زار ،
و از او می پرسی :
((عاشق ِ عشق کجاست؟))
(کامران-زارعی نیا)

۱۳۸۹ تیر ۱۶, چهارشنبه

( دایره عشق )


من عشق را زمزمه می کنم
برای زندگان می گریم
و به خاطر مردگان می خندم
کلاهی بر سر اینان رفت و
کلاهی از سر آنان برداشته شد .
در تلخ ترین لبخندها چیزیست ؛
که در شاد ترین آنها نیست
در نفرت و عشق چیزیست مشترک ،
که نیافتی ،
که نمی یابی.
خون را مزمزه کن
مهر را باید یافت
عشق را باید جست.
فریاد را زمزمه کن
شاید آخرین راه است
آخر راه چیزیست که اوّل دیدی ،
.(( عشق داند که در این دایره سرگردانیم
))

۱۳۸۹ تیر ۱۵, سه‌شنبه

( عاشق کشی )


شعله را فرصت خاموشی نیست ،
سوختن معنی انسان شدنست
به سر کوه بلند
یا که فوارۀ نور ؛
به صدای اشکی ،
به سپیدی
به غرور ،
شب زخمی ،
شب پیدایش شور ؛
یا به آواز شباهنگ ،
به مستی ؛
به پر چلچله ها
بارش درّ ز صدف ،
همه جا بارانیست
آسمان همه جا هم ابریست
لرزش دست ،
بارش جوهر ز قلم
باید این بار ببارد گریان :
شاید از عشق حواصیل به ساحل گوید
یا که از شوق رهایی ز قفس ،
(( نفس باد صبا جام عقیق ))
بهر عاشق کشی از عشق اجازت خواهيم.
کامران)

۱۳۸۹ تیر ۱۳, یکشنبه

( جهانی دیگر ، خیالی دیگر )


شاخه هایی که بر آورده سحر
در رخ ماه چنان می ماند !
قطره اشکیست به پهنای خیال
کنج غمخانۀ دل
کینه ای نیست دلی نیست ، امّا ؛
به تماشای بهار
با کدامین چشم باید رفت ؟
کاش از پس ِآن پردۀ راز
مهری، ماهی شاید ؟
امّا نیست ،
در خزانی شاید ،
در فغانی
کاشکی ،
شاید ،
ای دریغا ،
افسوس
واژه هایی همه با حس خیال
همه با رایحۀ رنگ وریا
همه بازار فریب ،
تا بمالیم به صورت رنگی
و گذاریم سر خویش کلاه
و جهانی دیگر
و خیالی دیگر
چه کسی می داند ؟

۱۳۸۹ تیر ۱۱, جمعه

تاریخ به دوشان




در عمقِ شب به نظاره نشسته ایم
اوجِ تباهیِ خویش را ...
ظلتی چنان تاریک و دهشتناک
که سیاهچاله ها را هم می ترساند
آری ...
نَفَسِ اهریمن این گونه است !!!
گویی خدا را حبس کرده اند ،
گویی خدا مرده ؛
و باید از بهرِ سنگچینِ مزارش ؛
سیمان بیاوریم .
از عقربه های تاریخ اجساد آزادگان آویزان ست
و از ثانیه گردش
خون فوران می کند
تاریخ سازان با مورخین هم پیاله اند !
و به ریشِ تاریخ به دوشان می خندند .
به کجای این شبِ تیره بیاویزیم ،
تا غرق نشویم؟
هر تخته پاره ای در اقیانوسِ تاریخ اژدهایی شد .
باید به ناکجا بگریزیم تا گم نشویم .